Question

खालील अपूर्ण कथा पूर्ण करून लिहा.

(दिलेली अपूर्ण कथा लिहून घेण्याची गरज नाही.)

पाडळी गावातील सखू आपल्या रानातला भाजीपाला घेऊन बाजाराला गेली. शेतातल्या कोवळ्या, ताज्या विकताना दिवस कधी संपला तिला कळलेच नाही. अजूनही थोडी भाजी शिल्लक होती. भाव कमी करून तिने ती विकली व सर्व साहित्य गोळा करून लगबगीने घराकडे निघाली. अर्ध्यारस्त्यात जाईपर्यंत काळोख दाटून आला. एक हुरहूर तिच्या मनात दाटून आली; पण नेटाने ती चालत होती. पावले भरभर उचलत होती. एवढ्यात तिला काळोखात सायकलचा आवाज आला. ती थबकली आणि .....

Answer 1

माणुसकी

ती थबकली आणि भीतीने आजूबाजूला पाहू लागली. सायकल जवळ येत होती, आणि काळोखामुळे तिच्या मनात अस्वस्थता वाढली. “कोण असेल?” असा विचार करत ती सावध झाली. सायकलचा आवाज तिच्या जवळ आल्यानंतर एक पुरुषमाणूस दिसला. तो गावातील रामू होता, जो सखूला ओळखत होता.

रामू म्हणाला, “सखू ताई, एवढ्या रात्री एकटीच चालली आहेस का? काळोख वाढला आहे. काही मदत करू का?” सखूने त्याला आपली हुरहूर सांगितली आणि घरी जाण्यासाठीची घाई व्यक्त केली.

रामूने तिला सोबत येण्याचे सांगितले. त्याने सखूची टोपली आपल्या सायकलवर ठेवली आणि तिच्यासोबत चालू लागला. दोघेही सावधपणे रस्त्यावरून पुढे निघाले. वाटेत त्यांनी गप्पा मारत रस्ता कापला. सखूने त्याला दिवसभर बाजारात झालेल्या गमतीजमती सांगितल्या, तर रामूनेही आपल्या शेतातील कामांबद्दल बोलून सखूचे मन शांत केले.

काही वेळाने ते पाडळी गावात पोहोचले. सखूने रामूचे आभार मानले आणि आपला भाजीपाला घेऊन घराकडे वळली. ती रात्री सुखरूप घरी पोहोचल्यावर तिचे मन निर्धास्त झाले. त्या दिवसापासून सखूने बाजारातून परतताना वेळेचे भान ठेवण्याचा निर्धार केला, आणि रामूशीही मैत्री दृढ झाली.

ही घटना सखूसाठी एक शिकवण बनली, की मदतीसाठी माणुसकीचा हात नेहमीच जवळ असतो, फक्त आपल्या मनाची भीती दूर करण्याची गरज असते.

तात्पर्य: नेहमी एकमेकांना मदत करावी.